Opatrunki alginianowe, alginianowe – wapniowe

Można je zaliczyć do opatrunków chłonnych i hemostatycznych dzięki ich właściwości do pochłaniania wydzielin oraz tamowania krwawienia. Zbudowane są z soli wapniowo – sodowych kwasu alginianowego i polimeru pozyskiwanego z brunatnic morskich. Alginiany dostępne są w postaci sprasowanych nietkanych włókien, w formie płytki lub sznura. Można nimi wypełniać duże ubytki tkankowe dzięki luźnej i miękkiej strukturze alginianowej. Ponieważ żelowanie wymaga wilgoci przeznaczone są one do zaopatrywania ran powierzchownych oraz drążących z silnym i średnim wysiękiem. Znakomicie nadają się do tamponowania poprzez zawartość jonów wapnia, które koncentrują się na powierzchni ran. Ich wpływ na osmotyczne ciśnienie w kapilarach powoduje efekt hemostatyczny wspomagając procesy krzepnięcia [14]. Dzięki znacznym właściwością chłonnym absorpcja wysięku może 18-krotnie przekroczyć masę alginiany. Podczas tego procesu wokół włókien tworzy się żel wilżony wysięk oraz bakterie. Zjawisko to zachodzi dzięki wymianie jonów wapnia z powierzchni opatrunku na jony sodu znajdujące się w wydzielinie rany. W ten sposób powstaje powłoka hydrofilowa zapewniająca utrzymanie wilgotności i ciepła sprzyjające gojeniu bez wystąpienia zjawiska okluzji, jest to niezmiernie ważne w przypadku ran skolonizowanych oraz zakażonych. W czasie procesu wiązania zwiększa się wytrzymałość opatrunku alginianowego, przez co zmniejsza się ryzyko pozostania jego włókien w łożysku [4, 9, 10, 21].