Rodzaje terapii w leczeniu ran z zastosowaniem opatrunków specjalistycznych

Terapia „sucha”

Stosowana jest w następujących sytuacjach:

• Rany pooperacyjne,
• Drobne rany powierzchniowe o małej powierzchni,
• Rany ostre powierzchniowe o silnym wysięku,
• Rany pierwotnie gojące się (per primam intentionem).

Opatrunki stosowane w terapii „suchej” są to przede wszystkim [2]:

• Kompresy z włókniny i gazy – są to różnego rodzaju kompresy z gazy, gotowe chłonne kompresy złożone z warstw wchłaniających wydzielinę, dzięki wielu zaletom opatrunki te maja dużą chłonność i nie przylegają do rany, Mocuje się je z pomocą bandaży lub przylepców. Najlepiej sprawdzają się w przypadku ran pooperacyjnych, gdy krwawienie zmniejsza się w czasie, a rana goi się pierwotnie.
• Kompresy maściowe – na rynku medycznym pojawia się coraz więcej tego typu opatrunków. Wspólną ich cechą jest nośna siatka zaimpregnowana maścią obojętną, często z dodatkiem czynnych biologicznie substancji mających za zadanie działać bakteriobójczo, bakteriostatycznie. Służą do bezurazowego zaopatrywania ran takich jak otarcia, powierzchowne oparzenia, miejsca pobrań naskórka, nałożonego przeszczepu. Wymagają one zastosowania opatrunku wtórnego, niektóre z nich łączy się w terapii „wilgotnej z aktywnymi opatrunkami. Przykładem opatrunku z maścią jest Atrauman, Grasolind, opatrunki zawierające czynne składniki: Atrauman Ag, Bactigras.
• Inne opatrunki chłonne i nieprzywierające – są to wszystkie opatrunki i kompresy kombinowane. Dzięki temu wiele z nich ma zwiększona chłonność, SA miękkie, wymiana gazowa jest ułatwiona dzięki ich zastosowaniu, również przepuszczają parę wodną. Dodatkowo można je łatwo formować. Wymagają mocowania bandażem lub przylepcem, niektóre z nich są samoprzylepne.

Terapia „wilgotna”

W roku 1962 George D. Winter opublikował wyniki swoich spostrzeżeń na temat gojenia ran w wilgotnym środowisku. Eksperyment polegał na wytworzeniu wilgotnego środowiska pod folią poliuretanowa i obserwacji gojenia rany. Doświadczenie dowiodło, że rana w takich warunkach goi się dwukrotnie szybciej niż w warunkach niezaopatrzenia specjalnym foliowym opatrunkiem. Kolejne badania prowadzili C.D. Himman, H. Marbach i T. D. Turner, potwierdzili oni skuteczność gojenia ran w warunkach wilgotnego środowiska [2]. Stosowanie wilgotnej terapii staje się w dzisiejszych czasach standardem w procesie leczniczym wtórnie gojących się ran, szczególnie, jeśli jest niezbędna odbudowa dużych ubytków tkankowych.  Opatrunki stosowane w tej terapii wymieniono w Rozdziele 2.1.2, oraz załączniku nr 1.

Opatrunki stosowane w tej terapii spełniają założenia idealnego opatrunku wg. T.D. Turnera w całości lub są bardzo bliskie tych założeń.

Dzięki zastosowanym do ich produkcji materiałom, zapewniają one w przypadku prawidłowego użycia spełnienie zasad strategii TIME. Ich powszechność i fakt refundacji umożliwia pacjentom i ich rodzinom oraz personelowi medycznemu wybór opatrunku najbardziej optymalnego dla pacjenta nie tylko ze względu na stan rany, ale i możliwości finansowe. Dzięki temu pacjenci chętniej sięgają po możliwość nowoczesnego leczenia ran [2].